Rij-instructeurs laten zich makkelijk voor schut zetten. Dagelijks zien ze spotjes van Eyelove voorbijkomen. De instructeur zit naast zijn leerling te suffen. Nog net op tijd wordt hij wakker en grijpt stevig in. Zijn auto is niet voorzien van extra spiegels. Hij heeft geen ogentest gedaan bij zijn leerling. De lesauto wordt bijna bij de Eyelovewinkel naar binnen gereden.
Voor zover ik kan nagaan heb ik niemand van de Bovag horen klagen over het beeld dat hier neergezet wordt. Zijn ze er zo aan gewend dat ze het niet eens meer opmerken?
Kan toch niet waar zijn.
Er is een binnen de sector een initiatief ontstaan om tot een rijleskeurmerk te komen. Een goede kans om van het suffige imago van het beroep af te komen.
Er zijn nog meer redenen om aan het imago van het beroep te werken. Een greep uit recente berichten:
– Boos worden als een klant niet snel genoeg leert en voor straf de auto minutenlang aan de kant zetten.
– Gesjoemel met slagingspercentages. Oftewel: misleiding van klanten. Spookrijscholen bestaan echt.
– Omkopen van een examinator. En daarmee verkeersveiligheid in de waagschaal stellen.
– Tijdens de rijles met andere zaken bezig zijn dan les geven.
– Onvoldoende inspelen op de verscheidenheid aan klanten. Oftewel: denken dat je alles kan, autisme, rijangst, etc. Terwijl je daar niet voor opgeleid bent.
Je zou denken: dit laten de goede instructeurs zich niet aanleunen. Zij zorgen dat ze dat keurmerk verwerven. Zij willen hun klanten
een kwaliteitsgarantie geven. Maar het blijft angstaanjagend stil.
Kwam laatst in een huisartsenpraktijk op het prikbord een bericht tegen waarin keurig werd uitgelegd dat de praktijk voldeed aan kwaliteitscriteria en welke dat zijn.
En zo zijn er meer zichzelf respecterende beroepsgroepen die aan dit beleid doen: klussenbedrijven, installateurs, garages en ga zo maar door. En men schuwt als sector ook niet zelf maatregelen te nemen tegen wanpresteerders. Als huisartsen dat kunnen, waarom rijscholen dan niet?