Op 18 april jongstleden meldt de NOS een forse stijging van het aantal verkeersdoden. In een behartigenswaardige analyse nodigt verkeersdeskunige Ruud Hornman de weggebruikers uit de hand in eigen boezem te steken. We maken meer kilometers, we fietsen al telefonerend en steeds sneller. Alsof dat niet genoeg is schotelt hij ons ook een beeld voor van agressie en intolerantie.
In mijn woorden een herkenbare chaos waarin ongelukken niet kunnen uitblijven.
Zijn advies: uiteindelijk moet het gedrag van de weggebruiker veranderen. “Dat begint bij de rijopleiding”, zegt Hornman. “Daar moet naar gekeken worden: zijn alle opleiders nog wel op orde en is iedereen die wordt afgeleverd aan het verkeer goed opgeleid? Zowel theoretisch als vaardig.” Tot zover Dhr.Hornman.
Wat een rare gedachtensprong. Waarom de opleiders zo opzichtig in de schijnwerpers zetten? Opleiders zien het al jaren als hun opdracht de leerling zo op te leiden dat hij zich vlot, veilig en zelfstandig door het verkeer kan begeven. Legt hij/zij succesvol een examen af, dan is de verwachting dat hij het geleerde netjes in praktijk zal blijven brengen. Een strafpuntensysteem moet daarbij helpen.
Maar dat opleiden gebeurt niet in een blanco omgeving: de leerlingen zijn opgegroeid en leven in de hierboven omschreven cultuur van snel, haast en slim halen van normen. Onveilige manoeuvres zijn vaak super handig.
Niets lijkt de verkeersdeelnemers in de weg te mogen staan: rode lichten, files, langzame verkeersdeelnemers, het zijn vervelende hindernissen.
Liefst met de spedalic de supermarkt in en nog net ff een maaltijd scoren.
Pizzakoeriers zoeven op supersnelle fietsen kris kras door alles heen, ondertussen de app in de gaten houdend.
Met een brede en snelle elektrische bakfiets over een te smal fietspad crossen.
Automobilisten die voor een verkeerslicht de voorsorteerstrook met de kortste rij kiezen om snel voor anderen weg te kunnen scheuren.
Wat is er toch aan de hand dat weldenkende mensen zich zo laten meeslepen in een onvoorspelbaar verkeersgedrag?
Hoe kan het dat ik deze week een boos kijkende oma al spookrijdend over de stoep zag scheuren?
Controle en handhaving lijkt te duur en zo leven we in een wild west situatie. De opleiders leren de leerlingen zich niet gek te laten maken door alle dwaze dingen die om hen heen gebeuren.
Dat doen ze en zullen ze blijven doen. Maar opleiden is niet alleen de oplossing.
Is ook niet een cultuuromslag wenselijk? Van haast naar kalm, van ik eerst naar gaat u maar voor? .
Als om die omslag te bewerkstelligen wat meer handhaving beschikbaar komt, dan helpt dat niet alleen de opleiders maar ook veel zwakkere verkeersdeelnemers.
Dat ik ooit nog eens om meer blauw zou vragen. Tsja. Het kan verkeren.